Koole heeft tijdens haar onderzoek verschillende professionals gevolgd die complexe samenwerkingen faciliteren. Hieruit blijkt dat facilitatoren verschillende dingen kunnen doen die grote potentie hebben voor toekomstgericht vertrouwen.

Rituelen. Het samen iets doen, en niet alleen erover praten, dit creeërt kansen voor belichaamd leren en ervaringen opdoen die vertrouwen voeden. Het loskomen uit alledaagse contexten. Rituelen kunnen ook vertrouwen kweken door de voorspelbaarheid en structuur die ze bieden. Ten slotte vormen rituelen vaak materiële ervaringen, die dingen tastbaar maken, waardoor nieuwe ideeën en perspectieven betrouwbaarder kunnen lijken. Een voorbeeld hiervan is samen koken en samen eten.

Verhalen vertellen. Verhalen kunnen radicaal andere toekomsten verbeelden en toegankelijk maken en tegelijk aansluiten bij de belevingswereld van mensen in het hier en nu. Het kan mensen inzicht bieden in elkaars innerlijke wereld. Daarnaast kunnen verhalen inspiratie bieden, en positieve verwachtingen scheppen die een belangrijk element zijn van vertrouwensopbouw. Kracht van verhalen en rituelen is bij uitstek een reden om ook kunstenaars en andere creatievelingen te betrekken bij de voedseltransitie.

Empathie. Een oprechte nieuwsgierigheid naar hoe een ander zich voelt en waar dat door komt. Dit telkens weer opnieuw ‘checken’ moet onderdeel zijn van elk proces dat structurele verandering tot doel heeft. Het maken van een diagnose van de staat van vertrouwen is een belangrijke manier om de ervaringen en behoeftes van deelnemers te begrijpen. Zulk diagnostisch werk is een terugkerende activiteit gedurende de loop van een project, door de dynamische natuur van vertrouwen en leren. Het maakt het mogelijk om andere interventies zo responsief en empathisch mogelijk te laten zijn.

Contact. Veelvuldig en gedurende het hele proces is contact nodig, denk aan bellen tussendoor en elkaar bezoeken. Deze categorie wijst op het belang van wie de facilitator is. De rol die zij in een project zichzelf toebedelen, bijvoorbeeld door zichzelf te identificeren als deel van de groep, of juist als expert, kan een cyclus van vertrouwensopbouw in gang zetten. Dit relateert ook aan het belang van reeds bestaande relaties of reputaties, en hiervan bewust zijn tijdens het werk als facilitator.

De bovengenoemde strategieën en technieken hadden in Koole’s onderzoek vaak meerdere effecten op verschillende niveaus van vertrouwen. De facilitator heeft vaak invloed op de interpersoonlijke of inter-organisationeel vertrouwensdynamiek, terwijl het vertellen van verhalen zich in het bijzonder leent voor het verbinden van het systeemniveau met het persoonlijke niveau. Deze bevinding onderstreept de complexiteit van vertrouwensdynamieken.